Avontuur van mijn leven

Afgelopen zaterdag arriveerde mijn mama op het vliegveld van Durban. Zij kwam even kijken wat ik hier allemaal uitspook. Voor iemand die nog nooit buiten Europa is geweest en niet zo van vliegen houdt is dit een hele stoere onderneming! Ze kreeg letterlijk een warm welkom in Zuid-Afrika: een hele dikke knuffel van mij natuurlijk en daarnaast een strak blauwe lucht, zon en geen wind. Na een welverdiende douche hebben we (Dominique, Meike, mama en ik) een strandwandeling gemaakt en gegeten bij een strandtentje. ’s Avonds ging we uit eten in het Zuid-Afrikaanse restaurant Moyo’s (zie foto), hier heb ik ook mijn verjaardag gevierd. Een aangename verrassing waren de Zulu dansers in het restaurant, dit gaf het een extra Afrikaans gevoel.
Zondag heeft mijn mama kennis gemaakt met mijn Zuid-Afrikaanse mama. Mijn Zuid-Afrikaanse mama vertelde hoe leuk en lief ik was geweest de afgelopen drie weken, maar mijn mama wist natuurlijk al hoe leuk en lief ik ben ;). Vervolgens zijn we een middagje Durban in gegaan. Durban is geen stad waar je een dagje gaat rond slenteren wegens de criminaliteit. Zeker als blanke kan je niet overal zijn. Een aantal plekken zijn wel toegankelijk zoals Victoria Street Market (waar ik mijn eerst souvenirs heb gescoord) en museums.
Maandag is mama mee geweest naar BR waar ik haar een rondleiding heb gegeven. Met knuffels van de staff werd ze liefdevol en warm ontvangen (net als ik drie weken geleden). Mijn moeder begreep meteen waarom ik het hier zo naar mijn zin heb. Natuurlijk heb ik haar ook even aan het werk gezet en samen hebben we in de apotheek en administratie gewerkt. Om de tour compleet te maken zijn we ook bij Mother of Peace langs geweest. Dit was onbeschrijfelijk mooi en geweldig! Bijna alle kinderen herkende mij nog, riepen enthousiast mij naam en kwamen op mij afrennen om te knuffelen. Omdat het een komen en gaan van vrijwilligers is had ik dit niet verwacht, ik dacht uit het oog uit het hart. Kleuterjuf J kwamen gillend of mij afrennen en besprong mij bijna van blijdschap. Ik heb nog nooit iemand zo blij gezien om mij weer te zien. Zelfs Gijs zal niet zo blij reageren als ik hem morgen na twee maanden weer zie ;)
Dinsdag is mijn mama voor vier dagen naar het Krugerpark gegaan, ik zie haar zaterdag weer in Kaapstad.

Dominique en ik zijn naast onze andere bezigheden ook begonnen met een nieuw project: een computercursus opzetten. Woensdag zijn we naar een middelbare school gegaan (zie foto) om enquêtes af te nemen. Op deze manier willen we meten wat het huidige niveau is, of er behoefte is en waaraan er behoefte is. Woensdag begonnen we met Grade 12 leerlingen (5de klassers), het verbaasde ons dat heel veel leerlingen nog nooit met Excel en PowerPoint hadden gewerkt. Daarnaast kunnen vele van hun niet met tien vingers typen zonder te kijken. Een computercursus is dus meer dan welkom want ook hier gaan vele dingen via de computer zoals inschrijven voor studies of solliciteren. De middelbare school staat midden in de community en wij als blanke personen vielen nog al op tussen alle scholieren. Dit zorgde voor veel bekijks. Als we in de klassen vertelden dat we uit Nederland kwamen was hun reactie vaak gejoel en geklap (ik heb geen idee waarom want zo prestatie is het niet). Daarnaast vertelden een van de leerlingen dat ze jaloers zijn op ons accent en deze graag ook zouden willen. Dominique en ik vonden dit erg grappig omdat wij ons niet bewust zijn van een duidelijk accent.
’s Middags hebben we meegedaan met de danslessen die op BR worden gegeven. Dit was minder gênant dan het dansen in de discotheek. Er deden jonge kinderen mee dus de danspasjes waren eazy en voor mij als stijve hark zonder ritme gevoel prima te volgen. ’s Avonds zijn we naar Jazz centre (zie foto) op de campus van de universiteit van Durban geweest. Dit was erg leuk: gemixt publiek van jong tot oud, zwart (mag je hier zeggen), coloured en blank. Onder het genot van een wijntje en wat snacks hebben we genoten van de muziek.

Vrijdag was mijn laatste dag bij BR. ’s Ochtends trakteerde Rhona mij op een ontbijtje bij een heel leuk tentje met uitzicht op het strand (zie foto). Daarna zijn we naar BR gegaan, het was erg druk omdat er in de komende drie weken 2000 patiënten overgezet moeten worden naar andere klinieken. Daarnaast krijgen ze een voorraad medicijnen mee om een periode te overbruggen. Samen met de medewerkers van de apotheek hebben Dominique en ik een geoliede lopende band gevormd om zo de patiënten snel te helpen. Een meisje van 11 jaar had een hele mooie maar emotionele brief geschreven waarin ze beschreef dat ze het niet snapte waarom BR ging veranderen (zie foto). Ik moest mijn best doen om niet te gaan huilen. Wat er met BR gaat gebeuren blijft altijd nog een beetje vaag voor mij. Wel is het duidelijk dat de kliniek moet stoppen wegens het dichtdraaien van de geld kraan en de organisatie wil zich richten op anderen dingen. BR zal voor een aantal kinderen nog een kliniek zijn maar gaat zich voornamelijk focussen op careercenter, buitenschoolse activiteiten zoals dans en kunst. Ook goede dingen maar waarom een goed lopend project met een een zeer belangrijke functie stoppen? Waarom kun je niet ’s ochtends een kliniek zijn een ’s middags buitenschoolse activiteiten organiseren? Want overdag zitten de kinderen op school. Ik blijf met veel vragen zitten en niemand heeft antwoord op deze vragen. Het was pijnlijk om te zien hoe zwaar de staff van BR het hadden. Zij hebben hier met hart en ziel gewerkt en een liefdevolle en hoopvolle plek gecreëerd. Als je bij BR naar binnen loopt voelt het als een grote familie. Deze familie wordt uit elkaar getrokken, een deel mag blijven en een deel moet weg.
Het was moeilijk om afscheid te nemen van al deze lieve medewerkers, zoals ik al zei het voelt hier als familie. De toekomst van BR is over en ik hoop dat alle medewerkers weer een plek vinden waar ze met hart en ziel voor mensen kunnen werken.

Herinneren jullie je The Oyster Box nog? Het poepchique hotel waar we zijn geweest? Rhona was nog nooit daar geweest. Daarom hebben Dominique en ik haar vrijdagavond als verrassing daar naar mee toegenomen. Om even te ontspannen van de heftige en stressvolle situatie maar ook om haar te bedanken voor alles wat ze voor mij gedaan heeft. Het is zo’n liefdevolle, warme vrouw die echt mijn Zuid-Afrikaanse mama is geworden (zie foto). Ze moest bijna huilen toen ze zag waar we naar toe gereden waren. Het was een super gezellige avond en het werd nog leuker toen we erachter kwamen dat Rhona al de hele avond in het poepchique hotel haar jurk binnenste buiten had gedragen hahaha.

Voor mijn gevoel bestaat mijn avontuur uit drie delen: Mother of Peace, Blue Roof en roadtrip. Morgen begint alweer deel drie van mijn avontuur. Dit vind ik ontzettend jammer want deel één en twee waren geweldig! Waarom gaat de tijd zo snel als je het naar je zin hebt?! Toch ben ik niet verdrietig want ik verlaat Afrika nog niet, ik heb heel erg veel zin in de roadtrip met Gijs. De afgelopen twee maanden heb ik een inie minie stukje van dit land gezien en ik kijk er naar uit om veel meer te zien. Onze reis gaat van Kaapstad naar Johannesburg via Gardenroute, Addo National Park, Drakensbergen Hluhluwe en Krugerpark.

Toen het einde van mijn vrijwilligerswerk begon te naderen ben ik ga nadenken over de afgelopen twee maanden. Ik heb heel veel meegemaakt, beleefd, gevoeld en ervaren. Ook heb ik veel geleerd en een aantal dingen wil ik met jullie delen:
1. Maak je dromen waar
Vrijwilligerswerk in Zuid-Afrika was al heel lang een droom van mij maar het duurde wat jaren voordat die droom werkelijkheid werd. Er zijn altijd bezwaren om niet voor je droom te gaan maar geef je droom een kans om werkelijkheid te worden door het gewoon te gaan doen. Zorg ervoor dat je niet later denkt, had ik maar want daar is het leven te kort voor. Ik ben zo blij dat ik dit heb gedaan want het is een avontuur van mijn leven geworden.
2. Enoy the little things in your life
Dit is iets wat ik heb geleerd bij Mother of Peace. Je kan niet een wereld probleem in je eentje oplossen in vier weken oplossen. Maar geniet van de kleine veranderingen die jij kan bijdragen om dit probleem een heel klein beetje draagbaarder te maken.
3. Waardeer waar je vandaan komt
Als ik vroeger aan het zeuren was over het eten zeiden mijn ouders:’ De kinderen in Afrika hebben niks te eten.’ Ik dacht dan: Daar kan ik niks aan doen, daar heb ik niks aan en het veranderd mijn situatie niet. Nu besef ik dat het zo belangrijk is waar je wieg staat. In Nederland is het ‘normaal’ dat je uit een liefdevol gezin komt, je goed bent opgevoegd, je gaat naar school gaat en studeert. Al deze aspecten vergrotende kans op een mooie en goede toekomst. Deze aspecten zijn voor kinderen in Zuid-Afrika niet normaal, ze zijn uitzonderlijk en hierdoor wordt de kans op een goede toekomst verkleind/afgenomen.

Zo dat waren de wijze lessen van Femke. Dit was tevens mijn laatste blog. Tijdens mijn roadtrip ga ik geen blog bijhouden, te tijd rovend en ik wil gewoon genieten. De blogs schreef ik voor een groot deel voor mijzelf maar ik vond het ontzettend leuk om te merken dat veel mensen het gelezen hebben. Dankjulliewel dat jullie je door de lappen tekst hebben geworsteld. Dankjulliewel voor de lieve berichtjes die jullie hebben achtergelaten, het bracht een nog grotere glimlach op mijn gezicht.

Heel veel liefs,

Femke

PS: Noëlle ik weet dat je dit leest, bedankt voor de super leuke en fantastische tijd. Bedankt voor de heerlijke gesprekken en dat je mij op sleeptouw hebt genomen bij Mother of Peace. Hierdoor voelde ik mij snel op mijn gemak en dit maakt echt een verschil.
PPS: Dominique, Laure en Meike bedankt voor de geweldige tijd bij BR. Ik heb genoten van de gezellige etentjes, het wijn drinken, de uitstapjes en de gesprekken. Huisgenootjes en medevrijwilligers zoals jullie maken de tijd hier zoveel leuker (Geld ook voor jou Noëlle).
PPS: Dominique bedankt dat je mij hebt leren wijn drinken. Van alleen zoete wijn drink ik nu ook gewoon droge witte wijn en rode wijn. Gijs en mijn vriendinnen zijn heel erg blij met je