Het avontuur is begonnen!

Op 8 januari begon mijn avontuur, drie maanden Zuid-Afrika! Hier ga ik twee maanden vrijwilligerswerk doen en een maand reizen met Gijs (en mijn moeder komt ook nog langs :)). Mijn vrijwilligerswerk vindt plaats in Durban bij twee projecten van Be More: Mother of Peace en The Blue Roof.
Mother of Peace is een tehuis voor ongeveer 75 kinderen (0-21 jaar) die door omstandigheden niet meer thuis kunnen wonen. De kinderen gaan hier ook naar school. Als vrijwilliger zal ik de juffen op school en moeders in huis ondersteunen, de kinderen helpen met hun huiswerken, activiteiten organiseren en een-op-een contact met de kinderen.
The Blue Roof is een ziekenhuis waar voornamelijk mensen en kinderen met HIV/aids komen. Het ziekenhuis zet zich in om het percentage van besmette mensen te laten dalen. Ik zal voorlichting geven over het voorkomen van HIV/aids, artsen en verpleegkundige ondersteunen, helpen in de apotheek, koken voor de mensen in het ziekenhuis en het ziekenhuis opknappen. En als diëtist wil ik natuurlijk kijken of ik iets kan betekenen op het gebied van (onder)voeding.

Voor mijn vertrek was ik er nog niet over uit of ik een blog ging bijhouden. Maar na drie dagen heb ik al zoveel indrukken, meegemaakt en beleefd dat ik heb besloten om toch een blog bij te houden (alvast excuses voor de spellingsfouten). Door alle ervaringen en indrukken is het niet helemaal gelukt om dit verhaal kort en bondig te houden. Daarnaast ben ik erfelijk belast met de DNA van mijn vader, dan wordt kort en bondig ook een stuk lastiger ;). Bijgevoegd vinden jullie ook enkele foto’s . Ik ga proberen om regelmatig iets te schrijven en zo jullie een beetje mee te nemen in mijn Zuid-Afrika avontuur.

De reis
Het afscheid nemen op Schiphol van mijn ouders, broertje en Gijs viel zwaar. Na een heleboel tranen (vooral van mijn kant), kusjes en knuffels ging ik door de douane. De vlucht naar Johannesburg ging voorspoedig en we landden zelfs 45 minuten eerder dan gepland. Ik landde rond 22:00 uur en omdat ik de volgende dag om13:20 uur naar Durban zou vliegen, verbleef ik in een lodge vlakbij het vliegveld. Ook dit ging allemaal lekker vlot waardoor ik zo mijn bedje in kon duiken. De volgende dag stond ik vroeg op om bij de receptie mijn shuttle om 11:30 uur naar het vliegveld te regelen. Om 11:25 uur stond ik klaar bij de receptie maar toen kreeg ik te maken met de Afrikaansetijd. Dit houdt in dat ze alles op hun dooie gemakkie doen en het niet zo nauw nemen met de tijd. Ze gingen nu pas een taxi bellen en om 11:30 uur hadden ze een taxi gevonden die kon komen, hij zou er over 10-15 minuten zijn. Ik was inmiddels in de stress geraakt want mijn planning liep in de soep en ik was erg bang dat ik mijn vlucht ging missen. De taxi was er om 11:45 en uiteindelijk stond ik 20 minuten later bij mijn gate omdat ik binnen 5 minuten mijn bagage had gedropt en door de security heen was. Stress was dus nergens voor nodig en ik zal dus moeten wennen aan de Afrikaansetijd . Dat is voor mij als planfreak best een opgave. Bij de gate raakte ik in gesprek met een Duitse man die al vier jaar voor werk en studie in Zuid-Afrika woonde. Hij sprak Zuid-Afrikaans/Duits tegen mij en ik praatte Nederlands terug, dit ging prima. Wanneer we er echt niet uitkwamen spraken we Engels. Zuid-Afrikaans vind ik een grappig taal en lijkt heel erg veel op oud Nederlands maar dan simpeler en met minder grammatica.
Op Durban werd ik opgewacht door Wilma, de coördinator van Be more, zij bracht mij samen met de andere vrijwilligster Eva naar onze hostel waar we een nachtje zouden verblijven voordat we naar ons project gingen. Dit hostel lag aan zee, hier maakte Eva en ik meteen gebruik door een verkoelende duik in de zee te nemen. ’s Avonds kwam vrijwilligster Laura aan en was het groepje compleet. Deze twee meiden zitten niet op dezelfde projecten als ik maar ik zal ze wel tegen komen op de dag-en weekendtrips.
De volgende dag (dinsdag) kwam Wilma langs en vertelde ons allerlei informatie over de projecten, Zuid-Afrika en de gewoontes. Daarna werden we naar onze projecten gebracht . Tijdens de autorit heb ik genoten van het prachtige groene heuvelachtige landschap waar we doorheen reden.

Aankomst project
Mother of Peace ligt dus in deze prachtige groene heuvels en ziet er van de verte uit als een mini dorpje. Dit mini dorpje bevat een school (waar ook kinderen van buitenaf komen), ongeveer 13 huisjes waar de kinderen wonen met een moeder , een kerk, een bakkerij, voetbalveld, groentetuinen en een winkeltje waar zelf gemaakt spullen worden verkocht. Op dit terrein staan ook twee vrijwilligershuisjes waar ik in woon. Bij aankomst maakte ik meteen kennis met mijn huisgenoot Noëlle, zij was al een maand op het project en zal er nog een maand blijven. De chauffeur ging weer weg en toen was erg geen weg meer terug. En daar sta je dan, joe veel plezier en maak er wat van! Het was nog vakantie en daardoor waren alle kinderen op het terrein en was er nul structuur of een plan. Dat was best wel even pittig. Gelukkig nam Noëlle mij op sleeptouw en gaf even een kleine rondleiding in ons huisje en legde wat dingen uit. Veel tijd hadden we hier niet voor want daar stond de chauffeur alweer en we gingen boodschappen doen. Twee keer per week brengt een chauffeur ons naar de winkel om boodschappen te doen. Ik wist niet zo goed wat ik hier van moest verwachten, ik dacht een klein winkeltje met was basic producten. Maar nee we gingen naar een grote winkelcentrum waar je echt alles hebt van supermarkt met 17 kassa’s tot een pedicure tot een pizza tent. De overgang kon niet groter zijn dus dat was even schakelen. Terug op het project heb ik kennis gemaakt met een deel van de kinderen, de ene komt meteen op je af rennen terwijl de ander eerst de kat uit de boom kijkt. Dit gaf mij ook de gelegenheid om een beetje te gaan wenen.

Op woensdag was het vrijwilligersdag, met een deel van de vrijwilligers van Be More gingen we de bezetten projecten af. Alle projecten liggen rondom Durban, dit gaf mij meteen de kans om de omgeving te zien en de andere vrijwilligers te ontmoeten en ervaringen/informatie uit te wisselen. Ook was het erg leuk en interessant om op de andere projecten te kijken. Dit bracht mij ook meteen in twijfel want bij elk project dacht ik:’Oo dit vind ik ook erg leuk, zou ik wel de goede keuzen hebben gemaakt.’ Gelukkig bestaat er de mogelijkheid om bij andere projecten een dagje mee te lopen. Ik denk dat ik daar wel even gebruik van kan maken.
Vlakbij mijn project is een brug, deze moeten we dus vaak passeren. Het bijzondere aan deze brug is dat het een richtingsverkeer is. Woensdag stonden vast op de brug omdat de weg versperd was door een grote stalen buis (waarschijnlijk onderdeel van de brug). Met man en macht hebben ze aan deze buis lopen trekken en uiteindelijk ging die los en konen weer verder. Niemand leek er over na te denken dat dit een onderdeel van de brug was en niemand vroeg zich af of dit kwaad kon.

Op donderdag begon voor mij het vrijwilligerswerk pas echt want ik ging aan de slag bij mijn project. Om 08:00 begon ik in de kleuterklas bij juf J* en zij heeft 20 kinderen onder haar hoede. De kinderen zijn tussen de 2 en 5 jaar oud en komen uit de omgeving van Mother of Peace. De kinderen spreken een heel klein beetje Engels maar voornamelijk Zulu, communiceren gaat dus lastig maar met handen en voeten kom je een heel eind. De les begint met Engelse en Zulu liedjes (dus ik kan nu ook een klein beetje Zulu). Daarna doen de kinderen een taakje en wordt er vervolgens gespeeld. Ik ondersteun de juf in de les en doe klusjes voor haar. Ze had mij een aantal klusjes gegeven en na 5 minuten stond ik weer naast haar, ze was helemaal overdonderd en had niet verwacht dat ik nu alweer terug zou zijn. Ik kreeg te horen dat ik te hard werkte, ah weer de Afrikaansetijd. Om 13:00 uur gaan de kinderen naar huis, ze worden met een busje van Be More weer thuisgebracht. Ik ben meegeweest en dat was een hele ervaring. Via een zandweg reden we door de heuvels waar de huizen van de kinderen staan, een huis is nog een positieve benaming het zijn eigenlijk krotten waar een hele familie in woont. Tijdens de rit vertelde chauffeur B veel verhalen over de kinderen, de omgeving en corruptie. De verhalen waren vaak verdrietig maar er zaten ook mooie verhalen tussen. Zo vertelde de chauffeur dat hij een aantal jaar geleden vooral gokte en in de een pub zat. Via zijn buurman vernam hij dat er een baan als chauffeur vrij kwam bij mother of peace. Nu haalt en brengt hij kinderen van huis om ze naar school te brengen. Hierdoor is zijn leven verbeterd en de toekomst van deze kinderen. Nadat we de kinderen thuisbrachten reden we door naar een aantal High Scholen om kinderen op te halen, vanuit de auto werd en volop naar mij gezwaaid en gevraagd hoe het met mij ging. Ik dacht aaah wat schattig, de chauffeur vertelde dat deze kinderen waarschijnlijk nog nooit een blank iemand hebben gezien en nu de kans hebben om hun Engels te oefenen. Bij terug komst op het project ben ik naar mijn huisje gegaan waaraan ik gekoppeld bent. Hier woont moeder L met zeven kinderen van verschillende leeftijden, de jongste is 5 en de oudste 18 jaar. Ik heb de moeder geholpen met de kinderen in bad doen. Alle kinderen gaan in bad met hetzelfde water, dus de laatste wordt niet echt meer schoon.

Een aantal andere dingen die mij zijn opgevallen/indrukken
- Alle kinderen zijn hier kaal vanwege de luizen, hierdoor lijken alle kinderen op het eerste gezicht allemaal op elkaar. Het wordt dus even een opgave om ze uit elkaar te halen.
- Gelukkig hebben ze makkelijke namen, not. De namen zijn niet te doen en ik als namenonhoudwonder heb er echt moeite mee. Sommige namen hebben een klak in de naam zitten, deze klanken zijn voor Westerse erg moeilijk om te maken. Fijn. Dat wordt oefenen en oefenen. Een kleine troost ze vinden mijn naam ook moeilijk om uit te spreken, dus vaak wordt ik Family genoemd.
- Christendom is een grote religie hier en het percentage wat gelovig is, is zeer hoog. Dit project heeft ook een hoog gelovig gehalte. Dit zie je in heel veel dingen terug zoals de naam van het project, de kerk waar ze elke dag naar toe gaan en de super gelovige namen die de huizen hebben zoals st Theresa. Gelukkig hoef ik niet het geloof te verkondigen dus ik merk er weinig van.
- Dit project wordt onder andere gesponsord door KFC hahaha
- Ondervoeding komt hier weinig voor, sommige zijn ondervoed maar vaak heeft dit te maken met een onderliggende ziekte zoals Hiv/Aids. Overgewicht is hier wel aan de orde, voornamelijk bij de oudere meisjes. Dit heeft de maken met verschillende aspecten. De Afrikanen houden enorm van zoetigheid, ze drinken hier suiker met thee (er gaan 3 theelepels suiker in een kopje thee) Ook de producten in de winkel zijn heel erg zoet en smaken chemisch zoals de vruchtenyoghurt. In Nederland is er al bijna geen vrucht te bekennen in de yoghurt maar hier helemaal niet. Ook eten de kinderen de gehele dag door snoep. Dit komt omdat het project producten van de supermarkt krijgt die bijna over datum zijn. Goede instemming alleen geven ze alleen maar troep weg.
- De kinderen hier kunnen best pittig en brutaal zijn. Ze hebben zelf niet veel spullen maar zijn ook niet voorzicht met andermans spullen of als ze iets krijgen. Ook is stelen hier aan de orde van de dag, om die reden mogen ze niet in het vrijwilligershuis komen (daar houden ze zich wel dan braaf aan).

Zaterdag ga ik met een aantal vrijwilligers wandelen in de kloof Orbi George, ik heb er erg veel zin in om meer van de omgeving te zien.

*wegens privacy en bescherming worden de namen van de kinderen en mensen op het project niet genoemd