Een na laatste week vrijwilligerswerk

Wat gaat de tijd ontzettend snel, deze week is alweer mijn een na laatste week vrijwilligerswerk! Ik moet jullie bekennen dat ik op mijn minder stoere dagen best op zag tegen twee maanden vrijwilligerswerk. Twee maanden waarin ik mijn ouders, broertje en Gijs moet missen. Komende zaterdag komt hier een einde aan want dan komt mijn stoere mama gewoon even naar Zuid-Afrika. Dit geeft mij een dubbel gevoel. Ik kijk er natuurlijk naar uit om haar (en later ook Gijs) dit prachtige land te laten zien. Maar dit betekend ook het einde van mijn vrijwilligerswerk en dat vind ik ontzettend jammer want ik heb het zo naar mijn zin hier. Dus nog maar even extra genieten van de laatste twee weekjes.

Even een update van afgelopen week.

Vorig weekend kwam Laura over, zij begon op dezelfde dag als ik aan het Zuid-Afrika avontuur. Terwijl Nederland zaterdag genoot van de sneeuw, lagen wij op het strand te werken aan ons kleurtje. ’s Avonds hebben wij gedaan waar vrouwen goed in zijn: kletsen, eten en wijn drinken. Dit werd gevolgd door het spel 30 secondes. Zondag hebben we ontbeten bij een heel schattig ontbijttentje aan het strand (voor nog geen 10 euro met zn drieën, word je toch blij van). Daarna heeft de Uber Dominique en mij naar het strand een stukje verderop gebracht want wij gingen daar paardrijden. Dit was echt super leuk om te doen. Heerlijk uitwaaien over het strand, door het water met de paarden en soms in draf. Na het paardrijden vroegen wij aan de baas van de manage of er een supermarkt in de buurt was. Ook al was die twee straten verderop hij stond erop dat hij ons bracht, dit ging op zijn Afrikaans: in de achterbak van de pickup (foto). Weer een ervaring rijker.

In BR werken ook twee verpleegkundige die alle patiënten zien. Zij bespreken de bloeduitslagen en bepalen of de medicatie aangepast moet worden, daarnaast worden bijwerkingen van de medicatie besproken of andere klachten. Met hun heb ik twee dagen meegelopen en hele aangrijpende verhalen gehoord. Een vrouw werd slecht behandeld door haar man en viel af door de stress. Een man uit het noorden van Afrika was al 15 jaar lang bezig met de juiste papieren te verkrijgen zodat hij kon gaan werken en zijn familie kon zien. Hij had veel verschijnselen zoals hoge hartslag, rug pijn, pijn in zijn buik met uitstralingen naar zijn benen. Hij was ontzettend ongerust en er was niemand die voor hem kon zorgen. De verpleegkundige lieten mij deel uitmaken van het gesprek als diëtist. Ze vroegen mij om advies en maakte ruimte zodat ik mijn vragen kon stellen. Bij de vrouw die afviel vanwege stress heb ik een mini consult gedaan en (voedings)adviezen gegeven bij een verminderde eetlust. Bij de man met de vele verschillende verschijnselen hebben de verpleegkundige en ik samengewerkt om alles duidelijk uit te vragen. Uiteindelijk hebben we de man doorgestuurd naar het ziekenhuis. Dit was ontzettend interessant, leerzaam en mooi omdat ik mijn diëtetische kennis kon delen.
Tijdens deze gesprekken kwam ik er ook achter dat overgewicht hier een veel groter probleem is dan ondergewicht. Veel mensen in de community kampen met een hoge bloeddruk en cholesterol. Een van de oorzaken is geld, witte rijst is 4x zo goedkoop als bruine rijst. Vanuit BR hebben ze een A4tje met voedingsadviezen maar ik dacht ’dat kan beter’ dus ben ik begonnen met een folder te maken over een gezonde leefstijl.

Meike, vrijwilligster in de community, had inkopen gedaan voor een soup kitchen en had hulp nodig met het snijden. Perfecte timing, dit was op de heetste dag van de week. Dus al zwetend en meebrullend op kleine jongen van Andre Hazes hebben wij een enorme berg wortelen, 5 kroppen kool en een grote zak aardappelen weggesneden.
Op de terugweg naar huis vertelde Rhona dat een van de BR medewerkers niet goed was geworden. Hij was gevallen en had een grote wond op zijn hoofd, hij werd opgehaald door de ambulance en naar het ziekenhuis gebracht. Omdat de medewerker geen familie heeft zijn wij er achteraan gereden. In Zuid-Afrika heb je twee soorten ziekenhuizen: Government (arme mensen, verhaal van het eindeloze wachten) en Private (rijke mensen, vergelijkbaar met onze ziekenhuizen). Hij werd naar een Goverment Hospital gebracht en dan beland je echt even in een wereld van 10 jaar geleden. Hier wordt bijvoorbeeld nog met papieren dossiers gewerkt. Deze moesten we ophalen bij een balie waar de papieren dossiers worden bewaard (zie foto). Hier moet je niet even een papiertje kwijt raken want die vind je hier nooit meer terug, laat dat hier nou best vaak gebeuren.

BR geeft in de community ook voorlichting over HIV/ Aids. Een ochtend zijn we met een Amerikaanse geneeskunde student, die bijna afgestuurd is, mee geweest. Hij gaf een presentatie via een beamer, voor ons de normaalste zaak van de wereld. De school was er ontzettend trost op want dit was de eerste beamer in de community. De voorlichting werd gegeven aan eindexamen leerlingen. Het verbaasde mij dat veel leerlingen niet wisten dat je niet besmet kan raken als je van dezelfde vork eet. Deze kinderen hebben dagelijks met HIV/Aids te maken maar toch weten ze er weinig van. Ook werd pijnlijk duidelijk hoeveel onzin informatie er nog verteld en geloofd wordt. Ik dacht dat je van eindexamen leerlingen wel kon verwachten dat ze de basic informatie wisten. Nog genoeg winst te behalen dus.

Afgelopen zaterdag hebben we eerst heerlijk vertoeft op het strand (zie foto) en vervolgens zijn we uit eten geweest op de uitgaanstraat van Durban, Florida road. Dit werd vervolgd door stappen in een club waar we waren uitgenodigd door een medewerker van BR. Hij was daar samen met zijn halve familie. Ik heb mij nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld op de dansvloer want ze kunnen hier allemaal zo goed dansen. Gewoon niet eerlijk.

Zo dit keer heb ik het echt kort en bondig gehouden voor Corbière begrippen :). Ik weet dat ik jullie de afgelopen weken jaloers heb gemaakt met mooi weer foto’s. Maar vandaag moet ik zeggen: liefs vanuit het regenachtige Zuid-Afrika want het regent vandaag non-stop.

En mam, tot over een paar daagjes!